Duch Eliasza

Czy chcielibyście, aby ktoś taki jak Eliasz w obecnym czasie przyszedł do kościoła z przesłaniem? Są fragmenty w Objawieniu Jana, które mówią o dwóch świadkach. Niektórzy sądzą nawet, że jednym z tych świadków będzie właśnie Eliasz. Ja sądzę, że oddaje to pragnienie kościoła, aby kościół mógł dziś słuchać proroków, tak jak to działo się w czasach Izraela.  A skoro tak jest to chyba dobrze by było coś więcej powiedzieć o służbie, jaką miała wypełnić zapowiadana w proroctwach osoba Eliasza.

Zapowiedź przyjścia Eliasza znajduje się w księdze proroka Malachiasza

Mal 3:23 – Oto Ja poślę wam proroka Eliasza, zanim przyjdzie wielki i straszny dzień Pana,
3:24 – i zwróci serca ojców ku synom, a serca synów ku ich ojcom, abym, gdy przyjdę, nie obłożył ziemi klątwą.

Wiemy z świadectwa Jezusa, że tym zapowiadanym Eliaszem był Jan Chrzciciel (Mat 11:14). On był tym posłańcem wspomnianym w Malach 3:1, który miał przygotować drogę przed Panem. Służba Jana wpisuje się doskonale we wszystko, co było powiedziane o nim w proroctwach. Chciałbym jednak zatrzymać się przez chwilę przy słowach ?i zwróci serca ojców ku synom, a serca synów ku ich ojcom?. O czym właściwie mówią nam te słowa? O jakie relacje tu chodzi? Czy chodzi o uzdrowienie relacji w rodzinie?  Z pewnością też 😉 bo uzdrowienie duchowe bardzo często wpływa na pogłębienie więzów rodzinnych, ale jest tu mowa o relacjach duchowych. O relacjach tych, którzy słuchają prawa i tych, którzy zakonu nauczają. Ojcami tu są prorocy a dziećmi są ci, którzy słuchają Słowa Bożego (Łuk 8:21). Nie chodzi tu tylko o tych, którzy żyli w tym okresie, ale ogólnie o proroków takich jak Mojżesz czy innych. Jest tu mowa o ojcach, którzy zrodzili Izraela i nauczali zakonu Mojżeszowego, o czym też mówią inne fragmenty (Mal 3:22). Gdybyśmy chcieli przenieść to na współczesny grunt to, kto by był takimi Ojcami chrześcijan? Oczywiście Pan i apostołowie, którzy byli najbliżej Chrystusa i otrzymali polecenie głoszenia prawdy o zbawieniu innym narodom. Musielibyśmy zwrócić się do takich osób jak Piotr, Marek, Jan i uczyć tego wszystkiego, czego oni uczyli.

Drugą dosyć ważną rzeczą z jaką miała się wiązać posługa Eliasza to była wierność prawu, a jeżeli mówimy o wierności wzg. zakonu to także o wypełnianiu tego, co było w zakonie zapisane. Kiedy więc wg zakonu miało odbywać się nauczanie Słowa Bożego? – W Szabaty. Jak wiemy Szabat został ustanowiony na pamiątkę siódmego dnia, który był dniem odpoczynku Boga po stworzeniu świata. Paweł jednak odkrywa przed nami jeszcze jedną prawdę, kiedy nazywa proroctwa cieniem rzeczy przyszłych.  Można powiedzieć, więc że szabat nie był tylko pamiątką tego, co już się wydarzyło ale także czymś co dopiero ma nastąpić.  A tym, co ma nastąpić jest odpoczynek/szabat dla ludu Bożego, który nastanie w czasie kiedy ponownie przyjdzie Chrystus. Ten szabat nie nastałby natomiast bez ofiary, którą Chrystus poniósł umierając na krzyżu.
W Biblii łatwo można dostrzec, że to właśnie szabaty były dniem, w których wg porządku ustanowionego przez Boga odbywało się nauczanie o Królestwie Bożym. To w szabaty nauczał Jezus uzdrawiając chorych a później tą tradycję kontynuowali apostołowie chodząc i nauczając w szabaty po synagogach i po miastach.

Musimy pamiętać, że Bóg ustanowił już święto Jezusa Chrystusa na długo za nim Pan przyszedł na ziemię i to było święto paschy, kiedy naród składał baranka jako ofiarę za grzechy.

Jan 1:29 – Nazajutrz ujrzał Jezusa, idącego do niego, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.

Kolejnym świętem było święto pierwocin (pierwszych zbiorów). Tego dnia, czyli w Niedzielę pierwszego dnia po Szabacie Pan zmartwychwstał.

Jana 12:24 – Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, jeśli ziarnko pszeniczne, które wpadło do ziemi, nie obumrze, pojedynczym ziarnem zostaje; lecz jeśli obumrze, obfity owoc wydaje.

Te właśnie słowa mówi Jezus uczniom zapowiadając swoją śmieć.

Kolejne święto przypadało 50 dni po święcie paschy i wówczas uczniom został dany Duch Święty, którego Jezus zapowiadał posłać.

Widzimy, więc że święta nadane przez Boga zapowiadały co ma nastąpić. Podobnie było z dniem szabatu, który wg Słowa dopiero ma nadejść. Hebr 4:9

Dzień święty

Słowo ‘Święty’ oznacza w języku hebrajskim ‘oddzielony’. Gdybyśmy chcieli oddać znaczenie tego słowa to można by oddać je takimi słowami jak ‘przeznaczony dla Boga’ i oznacza prawo, którego nie można podważać, ponieważ pochodzi ono od Boga.  Święte były prawa ale nie tylko, także były święte przedmioty, a także  miejsca gdzie przebywała Boża chwała. Także tych, na których spoczywa Duch Boży Biblia nazywa świętymi.  Chcę tu zwrócić na jeden bardzo istotny fakt. Tylko Bóg decydował o tym, co jest święte a co nie. Jednym z takich przykazań było obchodzenie szabatów jako dni świętych przeznaczonych dla Boga. Zwróćcie uwagę na to, co Jezus powiedział do uczniów.

Jan 4:34 – Jezus rzekł do nich: Moim pokarmem jest pełnić wolę tego, który mnie posłał, i dokonać jego dzieła.

Tu Jezus mówi ‘moim pokarmem’, ale wiemy że pokarm dostaje robotnik, który wykonuje sumiennie swoją pracę. Pracą, którą natomiast wykonywał Jezus było głoszenie słowa Bożego potwierdzonego przez znaki, które Bóg czynił przez jego ręce a działo się to przeważnie w szabaty. Z tego powodu też Jezus znosił prześladowania ze strony ówczesnej starszyzny Żydowskiej.

Jan 5:16 – I dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że to uczynił w sabat.
5:17 – A Jezus odpowiedział im: Mój Ojciec aż dotąd działa i Ja działam.

Wszystko to działo się w szabaty. Niektórzy  zaczęli używać tego fragmentu, aby udowodnić, że Jezus nie przestrzegał szabatów, ale  powyższy wiersz tylko potwierdza to, że Jezus nauczał w szabaty czyniąc to co czynili Ojcowie, którzy w Szabaty nauczali zakonu Mojżesza. Także uczniowie jak czytamy w Dziejach Apostolskich w wielu miejscach nie zaprzestali nauczać w Szabaty.

Dzień Pański

Dzień Pański oznacza Dzień poświęcony Panu lub czas wypełnienia się eschatologicznych proroctw. Z upływem czasu zaczęto także w ten sposób nazywać Niedzielę, która powoli była akceptowana jako święto chrześcijan na ‘pamiątkę zmartwychwstania’. W Biblii natomiast te dwa określenia (Dzień Pański i Dzień Święty) odnosiły się do dnia Szabatu.

3 Mójż 23:2 – Mów do synów izraelskich i powiedz im tak: Te są uroczystości świąteczne Pana, w które będziecie zwoływać święte zgromadzenia. Te są moje święta:
23:3 – Sześć dni będziesz wykonywał pracę, ale dnia siódmego będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, uroczyście ogłoszone święto. Żadnej pracy nie będziecie wykonywać. Jest to sabat Pana we wszystkich waszych siedzibach.

To Szabat wg Biblii był i jest dniem Pana i jest dniem Świętym. Obchodzenia Szabatów nie neguje żaden z apostołów jak i sam Paweł, który został posłany do pogan. A obchodzenie Szabatu było praktykowane prze wiele wieków, zwłaszcza przez chrześcijan pochodzenia Hebrajskiego.

Ludzie mogą obchodzić różne uroczystości czy święta, ale jeżeli nie mają oparcia w Słowie Bożym to nie powinny być one określane jako święte. Już tak się utarło w tradycji, że mamy różne święta w ciągu roku upamiętniające różne rocznice, zawody czy idee, ale one nie mają nic ze świętości. Dla wielu ludzi dziś święto oznacza dzień wolny od pracy, ale te słowo ma znacznie głębsze znaczenie. Kilka wieków trwało za nim chrześcijanie zaakceptowali naukę o Niedzieli jako o dniu Pańskim i jeżeli byśmy szczerze przyjrzeli się argumentom za zmianą Dnia Świętego to są one mocno naciągane a skoro nie mają oparcia w Słowie Bożym to trudno je w ogóle zaakceptować.  Jeżeli nie ma w Biblii nakazu czczenia Niedzieli albo wzmianki o przeniesieniu siódmego dnia to cała nauka o Niedzieli pochodzi z podań ludzkich a nie Bożych. Po pierwsze nie czytamy, aby Jezus zmienił lub przeniósł Dzień Pański na Niedzielę, wydaje się to też nie logiczne, aby Bóg dając przykazania zmienił jedno z nich wprowadzając tym samym zamęt  i rozdwojenie.  Sam Pan mówił o sobie ‘Ja i Ojciec jedno jesteśmy’ a w całej Biblii nie znajdziemy wzmianki, aby uzasadnić zmianę 10 przykazań. Obecnie w kościołach, szczególnie w tych pochodzenia RK naucza się 10 przykazań kościelnych, które są zmienioną wersją przykazań Bożych. Teolodzy trzymający się tej nauki tłumaczą to w różny sposób udowadniając, że przecież chodzi tylko o zachowanie pewnego porządku (pracy przez 6 dni i dnia odpoczynku)  ukrywając, że obchodzenie Szabatów KR uznał za odstępstwo od wiary.  
Jak już wcześnie wykazałem Jezus obchodził szabaty a z wczesnych relacji z życia uczniów zaraz po śmierci Jezusa ciężko dostrzec, aby w przestrzeganiu dnia Świętego zaszła jakaś różnica. Czytamy, bowiem jak niewiasty odpoczywały przez Szabat nie odwiedzając grobu Jezusa. Z Dziejów Apostolskich natomiast dowiadujemy się, że apostołowie oddalili się od Jerozolimy o jeden szabat

DA 1:12 – Wtedy powrócili do Jerozolimy z Góry, zwanej Oliwną, która leży w pobliżu Jerozolimy w odległości drogi na jeden sabat.

Chodzi tu o to, że podczas świąt trzeba było być w takiej odległości od Świątyni, aby nie trzeba było podróżować w Szabat. Także zesłanie Ducha Świętego było dane w dniu Święta obchodzonego wg prawa zakonu. To chyba każdy by się zapytał ? Gdzie jest ta zmiana skoro uczniowie nie tylko zachowywali dni, święta, ale także wypełnienie proroctw miało związek ze świętami.

Czy kiedykolwiek apostołowie byli oburzeni tym, że ludzie łamią prawo spotykając się w Szabaty na modlitwie? Czy byli przeciwko tym, którzy to czynili albo czy bili z tego powodu na alarm przed “Judaizacją kościołów”? ? Nie.

DA 13:44 – A w następny sabat zebrało się prawie całe miasto, aby słuchać Słowa Bożego.

DA 16:13 – A w dzień sabatu wyszliśmy za bramę nad rzekę, gdzie, jak sądziliśmy, odbywały się modlitwy, i usiadłszy, rozmawialiśmy z niewiastami, które się zeszły.

Myślę, że taka niechęć do wszystkiego, co pochodziło z zakonu została zaczerpnięta z listu do Galacjan, w którym Paweł pisze do wierzących z narodów ” Gal 5:4 – Odłączyliście się od Chrystusa wy, którzy w zakonie szukacie usprawiedliwienia; wypadliście z łaski.”  Warto jednak zwrócić uwagę na to, że był to list skierowany do wierzących z narodów czyli pogan. Stanowisko Pawła było zgodne z postanowieniem soboru, którego przebieg został opisany w Dziejach Apostolskich w 15 rozdz.
    

DA 15:19 – Dlatego sądzę, że nie należy czynić trudności tym spośród pogan, którzy nawracają się do Boga,
15:20 – ale polecić im, żeby się wstrzymywali od rzeczy splugawionych przez bałwany, od nierządu, od tego, co zadławione, i od krwi.
15:21 – Mojżesz bowiem od dawien dawna ma po miastach takich, którzy go opowiadają, gdyż czyta się go w synagogach w każdy sabat.


Myślę że z treści DA nie wynika, że przestrzeganie przepisów zakonu przez Żydów czymś czego powinni się wystrzegać, tylko że Bóg usprawiedliwiał zarówno tych, którzy według zakonu żyli jak i wierzących z narodów aby zarówno jedno jak i drudzy dostąpili usprawiedliwienia przez łaskę.  

Rzym 3:29 – Czy Bóg jest Bogiem tylko Żydów? Czy nie pogan także? Tak jest, i pogan,
3:30 – albowiem jeden jest Bóg, który usprawiedliwi obrzezanych na podstawie wiary, a nieobrzezanych przez wiarę.
3:31 – Czy więc zakon unieważniamy przez wiarę? Wręcz przeciwnie, zakon utwierdzamy.

Jedni i drudzy otrzymali łaskę i ducha przez wiarę w Jezusa Chrystusa.

Warto wspomnieć, że to stanowisko nie wyszło tylko od Pawła, ale było zgodne ze stanowiskiem Piotra a jak wiemy Pan wyróżnił Piotra nazywając go skałą i to Piotr był jednym z apostołów Chrystusa. Czasami zapominając o tym, że listy Pawła są skierowane do wierzących z narodów możemy dojść do wniosku, że Biblia w pewien sposób sobie przeczy gdyż najpierw czytamy jak Paweł ostrzega tych, którzy szukają usprawiedliwienia w zakonie (dając do zrozumienia, że popełnili coś nie zgodnego z wiarą) a następnie czytamy jak wierzący z Żydów spokojnie żyli wg zakonu. Także sam Paweł przecież śpieszył się, aby być na Święta w Jerozolimie (DA 20:16).  Jeżeli więc nie rozróżniamy tego, co było skierowane do wierzących z narodów od treści skierowanych do Hebrajczyków mamy ogromny zamęt.
Nawet sam Paweł udał się do apostołów, aby upewnić się czy dobra nowina, którą głosi wśród narodów a która została mu dana przez objawienie Jezusa Chrystusa jest zgodna ze stanowiskiem Apostołów, którzy słyszeli wszystko bezpośrednio, kiedy Chrystus był pośród nich.

Gal 2:1 – Potem po czternastu latach udałem się z Barnabą znowu do Jerozolimy, zabrawszy z sobą i Tytusa;
2:2 – a udałem się tam na skutek objawienia i wyłożyłem im na osobności, zwłaszcza znaczniejszym, ewangelię, którą zwiastuję między poganami, żeby się czasem nie okazało, że daremnie biegnę czy biegłem.

Także w tym miejscu Paweł zaznacza, że chodzi o Ewangelię, którą opowiada między narodami. Nie chodzi o to, że była jakaś inna Ewangelia, ale że była jedna Ewangelia skierowana do Żydów żyjących wg zakonu jak i narodów, którzy przez wiarę stawali się ludem Bożym, aby z dwóch uczynić jedno ciało i uczynić pokój między nimi. Ta Ewangelia była skuteczna zarówno wśród chrześcijan z Żydów jak i wierzących z narodów, którzy nie byli zmuszani do przestrzegania wszystkich przepisów zakonu.

Nie zmienia to natomiast niczego z tych rzeczy, które zostały zapisane w zakonie i nie zmienia się przez to dzień, który Bóg nazwał Świętym. Myślę, że Bóg nie pochwala tych, którzy z powodu tego dnia atakują innych  odmawiając im wiary sprawiając, że dzień poświęcony Panu staje się dniem ucisku.

Izaj 58:13 – Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia sabatu, aby załatwić swoje sprawy w moim świętym dniu, i będziesz nazywał sabat rozkoszą, a dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go nie odbywając w nim podróży, nie załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy,
58:14 – wtedy będziesz się rozkoszował Panem, a Ja sprawię, że wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego ojca, Jakuba, bo usta Pana to przyrzekły.

Skoro Bóg nie czyni przeszkód w poznaniu Jezusa Chrystusa tym, którzy nie przestrzegają Szabatów jak możemy my czynić przeszkody tym, którzy wywodząc się z Izraela poświęcają ten dzień Panu?